Bazen gitmen gerekir, her şeyi bırakıp geride... Bu gidiş; yorgunluktan, yılgınlıktan ve korkaklıktan değil, orada sana dair bir şeylerin kalmadığından ve de artık hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağına dair umudun tüketilmesindendir...
Umudun yitirilmesine sebep; düzeltmeye dair mücadelenin nafile çabalara evrilmesi, ve olduğu yerde önceden köşetaşı olan benliğinin değersizleştirilerek; gelen gidenin, ayağının burnuyla ittiği bir çakıl taşına dönüştürülmesidir...
İster aile hayatında, ister iş hayatında ya da mensup olunan siyaset, cemiyet ve ya grup içerisinde olsun, bu durum insan vakarı için, büyük bir zül ve zillettir...
Bu zül ve zilleti sineye çeken insan; ya arsızlaşmıştır... Ya da çaresizlik ve çözümsüzlük içinde köleleşmiştir...
Gemileri yakarak her şeyi geride bıırakıp gidenler ise, vicdanının yastığında huzur içerisinde uyuyabilmek için, kendilerine yeni bir yol açma cesareti gösterenlerdir...
Bu seçilen yeni yerde; insanların hayatı bıraktıkları yerdeki kadar konforlu olamayabilir, ancak bütün zorluklara rağmen daha huzurlu olacağı muhakkaktır...
ZATEN İNSANIN BENLİĞİNİ VE ÖZGÜRLÜĞÜNÜ ALIP, KÖLELEŞTİREN ŞEY; KONFOR YA DA ONUN BEKLENTİSI DEĞİLMİDİR..?
İnsanın yarattığı konfor içinde kendini kaybedenlerin, yine kendini bulacakları yer; Allahın yarattığı tabiattan başka bir yer olmayıp..!
Ne mutlu bunu idrak eden ve bu vuslata erenlere...
Mehmet Sevinç
