Yürek yanınca ....
Oysa biz makam sahiplerini ağlarken görmeye alışık değiliz. Hele hele çaresizlik içinde kalıp sırtını duvara vererek aradığınız kişiye ulaşılmıyor komutuyla bir umuttur diyerek telefonunu kulağından düşürmeyenini hiç görmedik.
Biz genelde objektiflere gülenlere, havalı havalı yürüyenlere, üç beş kişinin yardımıyla arabaya binenlere, telefonunu taşıtanlara, polisle dolaşanlara, atanlara tutanlara, atayanlara, kayıranlara denk geliriz.
Kuzuyu, kazı yiyenlere, bulgur pilavına gömülenlere, kaymağı-kuymağı yiyenlere, ihaleyi peşkeş çekenlere, yediklerini hazmetmek için yürüyüşe gidenlere, arabasından inme zahmeti göstermeyenlere, rastgeliriz.
Halay çekene, göbek atana, el ense yatana da rastgeliriz. Seçimden seçime sahaya inip aradaki boşluğu bacak bacak üstüne atıp tribünde oturanlara da rastgeliriz ama çaresizlik içinde evini evindekileri unutup ağaçlara, canlılara, yapraklara, kuşlara, kurtlara, çiçeklere böceklere, oradan oraya koşturan annelere, kendinden ağır halatı sırtlayan kadınlara, kuzuyu kucağında taşıyan, çocuklara ağlayan Şükrü Sözen’e ilk defa rastgeliriz. Vesselam ....
Mevlüt AKÇAY
(Bu Yazımı Manavgat’ta çıkan yangın karşısında özveriyle çalışan itfaiye ve halkın mücadelesine tanıklık ederken gözyaşlarına boğulan Belediye Başkanı Şükrü Sözen’in gayretleri için kaleme aldım. Allah hepimizin yardımcısı olsun)
