HASRET DRAMI CANINA TAK EDER
Yıllar geçer Fahri hiç Türkiye’ye izine gitmez arkadaşı İrfan Şenel başta ve Osman Ezber ısrar eder izine gitmesini ister ama Fahri inatla gitmez. Yıllar yılları kovalar 30 yıl geçer bekarlık hala bitmemiş ellili yaşlar gelip çatmıştır. Erzurum’da babası çoktan ölmüştür. Annenin iki gözü iki çeşme evlat acısı ile kavrulur. Öğretmen abisi, O da kardeş hasreti ile yanıp tutuşur. Abisinin kızı olmuş amcasını tanımaz. O hasret öyküsünün kavurduğu ortamda büyür. Babası baba annesi ve ailenin hasret dramı canına tak eder. Araştırmaya koyulur, çok şey yapar günlerce araştırma yapar ama hiçbir netice alamaz. Baba annesinin sağlığı hepten bozulmuş gözleri özellikle ağlamaktan nerede ise görmez olur. Ana yüreği, hasret çok zor. Dile kolay onlarca yıl geçmiştir. Yeğeni Almanya’da Türk konsolosluklarının telefonlarını temin eder konsolosluklara mektup yazar, telefon eder. Uzun çileli uğraştan sonra 16 yaşındaki genç kız amcasının ilk izini Frankfurt Konsolosluğu’nda bulur. Rica eder irtibat telefonunu alır aldığı numaraya ulaşır karşısına Osman Ezber diye Gümüşhaneli birisi çıkar. Derdini anlatır zaten konuya vakıf olan Osman Ezber yardımcı olmak ister aldığı telefonu aratma sözü verir zira o anda Fahri evde değildir. Eve gelir arkadaşı ona durumu anlatır, ısrar eder birlikte telefonun başına geçerler. Erzurum’da bütün aile telefon gelince başına toplanır yıllarca hasretini çektikleri evlatlarının unuttukları sesini duymak ister. Adete telefon avizesi başına kümelenirler. 85 yaşına gelmiş Nene Hatun asaletli annesinin bir yavrum demesi var ki yürek parçalanır. Abisi, yeğeni evde herkes göz yaşlarına boğulur, sesler boğaza düğümlenir hıçkırıklar evin duvarlarını tırmalar ve sonuçta artık temas kurulur. Kalp atışları heyecan sesler sürdürülebilir frekansa iner. Anlaşır halleşirler ara ara Fahri evi arar ama yine izine gelmez. İrfan Şenel ve Osman Ezber izine gelir. Gümüşhane’den Erzurum’daki aileyi ziyaret eder detaylı konuşur. Fahri’nin kokusu hasretini haberlerini aktarırlar. Almanya’ya dönüşte Fahri’ye olanları anlatır gurbetin tarumar ettiği hüzünlü gidişatı rayına oturtmak için olabildiğince gayret gösterir adeta ailenin parçası olurlar. Almanya’da Fahri birden birkaç gün ortadan kaybolur. Tanıdık ve arkadaşları özellikle Ertuğrul Taşçı etrafı alarma verir. Fahri’nin bekar kaldığı evin kapısına varırlar kapıya ısrarla vururlar açan yok kapının kilidini kırarlar içeriye girerler. Fahri yerde yarı baygın yatıyor. Hemen apar topar ambulans ile hastaneye götürürler. Fahri kıl payı ölümden döner ama bedeninde kalıcı sağlık sorunları başlar uzun süre tedavi görür kısmen kendine gelir.
ARTIK GEL AMCA
Artık o Erzurum’a gidemez ama öğretmen abisi dağı taşı yarar ve Badkreuznach’a ulaşır. Evlat acısından sonra kardeş acısı gelir. Annesi gözlerini nerede ise ağlamaktan kaybetmiştir. Fahri biraz normalleşmiştir. Öğretmen abisi Erzurum’a döner kızı sürekli amcası Fahri ile mektup ve telefon temasındadır. “Artık gel amca” diye ısrar eder kader. Kısmet Fahri’nin ağzından şu cümleler dökülür “Yeğenim Erzurum’a geleceğim lakin 2 saat durup tekrar döneceğim” der. Yeğeni sevinir, bayram eder. Aile anne kardeşler mutlu olur artık o iki saat İçin gelme günü merak edilir. Günler geçer Fahri yine o hastalandığı evde kalmaya devam eder. Bir gün çok vahim merdiven kazası geçirir ve merdivenden düşerek kafasını çarpmış halde hastaneye kaldırılır ama bu sefer kurtulamaz, ruhunu teslim eder. Evet yalnızlık sadece Allah’a mahsustur. Bir kez yalnız kalmanın telafisi olmuş sağ kalmış ama ikinci kez düşmesi ile emaneti Yaratana teslim etmiştir. Onun gurbet yıllarını Dadaş Fahri’nin Almanya’da yaşadığı hayatı onu yakinen tanıyan bir dostu şöyle anlatıyor: “Bir Erzurumlunun bütün özellikleri Fahri abi de vardı. Mertlik, yiğitlik gibi. Bunun yanında iş haricinde serdengeçti bir hayat. Yani o zamanki bizim köyün hoca ve hafızların bile kıskandıkları yaşam biçimine Fahri abimiz de girmişti. Kimsenin kalbini kırmayan herkese elinden geldiği kadar yardım eden bir insan. Arkadaş çevresi çok geniş fakat bu arkadaşlarda maalesef hayatın uçlarında yaşayan insanlar. Fahri abiyi oralardan rahmetli İrfan Şenel çok defa çekti çıkardı. Fahri abi her seferinde yine o alemlere dalardı. Deli gibi akan Kelkit çayı Karadeniz’le buluştuğu anda nasıl rahata, enginliği ulaşır, Fahri abimiz de İrfan amcayla buluştuğu zaman o rahata kavuşurdu. Çünkü aralarında çıkarsız ilişkisi olmayan bir arkadaşlık vardı.
İKİ SAAT KALIP DÖNECEĞİM
“Almanların ilk Türk işçi kafilesi tren garlarına geldiğinde Türkleri merak edip etrafı tıka basa doldurması bir açıdan giden işçilerimizi Türk milletinin her türlü elçisi doğal misyonu görevlisi kıldı. İrfan Şenel ve Dadaş Fahri bir aile yakınlığı ile kardeş sırdaş olup her türlü zorluğu birlikte göğüslediler. Ahmet Yesevi’nin Sarı Saltuk Alperenleri gibi model oldular. Fahriler, İrfanlar ve milyonlar Viyana ötesine Türkün modeli oldular. Önce İrfan Gümüşhane’nin dadaş Fahri Palandöken’in gölgesinde vatanın bağrına gömüldüler. Allah her ikisine ve tüm geçmişlerimize rahmet eylesin. Özetle sonunda kara haber Erzurum’a ulaşmış. Cenaze beklenir. Fahri’nin artık sağlığında varamadığı hasret diyarına cansız bedeni ulaşır bir iki saat sonra toprağa verilir sanki “İki saat kalıp döneceğim” sözü son yolculuğa uğurlaması olarak kendi sözlerini teyid eder. Acılara daha fazla dayanamayan annesi de ruhunu teslim eder. Ahiret aleminin ilk basamağı kabristanda hasret çeken anne oğul buluşur. Allah rahmet eylesin mekanları cennet olsun.
SABRİ ŞENEL / 23.09.2021 - Ümraniye / İstanbul