Bir kardeşim lütfetmiş, bir fotoğraf göndermiş.
Fotoğrafı aşağıda paylaştım.
Bu fotoğraf sizin de tahmin edeceğiniz gibi şahsıma ait.
Sene 1977-78 veya 79 da olabilir…
Ankara’da çekilmiş…
Çekildiği mekan Ülkü Ocakları Genel Merkezi’nin Fevzi çakmak sokaktaki Sosyal Faliyetler Merkezi…
Biz Oraya TÖMFED derdik.
Açılımı ne anlama geliyordu inanın unutmuşum…
Önemli de değil…
Önemli olan o yuvanın bir kültür pınarı, adeta bir okul oluşuydu okul…
Folklordan fotoğrafçılığa, grafikerlikten stüdyoculuğa, radyoculuktan televizyonculuğa, dergicilikten matbaacılığa, Türk halk müziğinden Türk sanat müziğine kadar daha bir çok sanatın öğretildiği bir sanat yuvasıydı orası…
Ocağımızın kültürel faliyetleri hep ordan idare edilirdi…
Ve bütün yurda hizmet taşırdı orası…
En meşhur en popüler sanatçıların uğrak yeriydi.
Şölenlerimizde icrai sanat yapmak için sıraya girerlerdi adeta…
Faliyetlerimize katılan ülküdaşlarımız sadece slogan değil müzik de dinlerlerdi böylece müzik…
Hem de güzel müzik.
Çünkü o zaman her şeyimizde kalite vardı kalite!..
Ben ve benim gibiler işin siyasi, sloganik yanını doldurur,
TRT’den aramıza katılan sanatçılar da gelenleri müziğe doyururdu…
Nerdeyse her hafta elimde sazım Samsun’dan kalkar yollara düşerdim.
Öğretmendim…
Pazartesi günleri okula yetişmek için zorlanırdım…
Ulaşım araçları her zaman bulunmazdı veya bulunsa da bazen bana uymazdı…
Uymadığı zamanlar da mecburen Ankara'ya dönünce "Tömfed"de nereyi boş bulursak oraya kıvrılırdık…
İşte bu fotoğraf öyle bir anımda ben uyurken benden habersiz çekilmiş…
........
Bu fotoğraf elime geçince bir fotoğrafın nelere kadir olduğunu gördüm.
Beni aldı eskilere götürdü.
Neler hatırlattı neler…
Çileli günlerdi o günler…
Namlunun ucunda olduğumuz, yaptığımız işten paradan ziyade zevk aldığımız, şeref aldığımız dönemlerdi…
Ha pişman mıyım?..
Asla…
Bir mümin nasıl ki kıldığı namazdan pişman olmazsa,
ben de Ülkücü Hareket için verdiğim hiç bir hizmetten asla pişman olmadım.
Her ülkücü gibi hizmetimi adeta bir ibadet hȗşuu içinde yaptım.
Dedim ya bu resim çok eskilere götürdü beni.
Sadece götürmedi arzetmeye çalıştığım gibi çok şey de düşündürdü bana!
Meselȃ hayatımı düşündürdü,
nasıl bir hayat sürdüğümü hatırlattı inanın...
İsterseniz gelin bütün bunları bir manzumeyle dile getirmeye çalışayım...
.........
BEN BÖYLE YAŞAMIŞIM!
Düşündüm de ben şöyle,
Dolarak yaşamışım…
Dün nasılsam, hep öyle,
Kalarak yaşamışım…
Her nereye gitsem tam,
Adam dediler adam…
Ülkücüyüm böyle nam,
Salarak yaşamışım…
Çocuktum üç hilale,
Koştum, erdim kemale,
“Turan” denen hayale,
Dalarak yaşamışım…
Sizler de bilirsiniz!
İz bıraktım yolda iz…
O yolu candan aziz,
Bilerek yaşamışım…
Ülküm için her yerde,
Talip oldum her derde,
Bu yüzden sürgünlerde,
Solarak yaşamışım…
Yeri geldi zulüme,
Kafa tuttum zalime…
Bazen kendi halime,
Gülerek yaşamışım…
Bana teşkilat bağı,
Dağı deldirtmiş dağı!..
Ben bir ülkü manyağı,
Olarak yaşamışım…
Bu manyaklık daha fevk,
Şevk vermiştir bana şevk…
Ben bu halden büyük zevk,
Alarak yaşamışım…
Bilenler bilir biraz,
Hırsızla işim olmaz!
Yetim hakkı değil, saz,
Çalarak yaşamışım…
Kaptımmıydı sazımı,
Esirgemem sözümü,
Hak edenle kozumu,
Bölerek yaşamışım…
Kahpe görsem yakından,
Kından çıkmışım kından!
Kahpeliğin hakkından,
Gelerek yaşamışım
Ne astın, ne de üstün,
Yanındayım dürüstün,
Hakkı her şeyden üstün,
Kılarak yaşamışım…
Ne zaman kalsam darda,
Mevlâ yetişti orda…
Şifamı dualarda,
Bularak yaşamışım…
Ölümse ölüm Hak’tan,
Hoşlanmam korkaklıktan,
Ben sadece puştluktan,
Yılarak yaşamışım…
Ozan Arif’im Ozan,
Böyle yaşadı bu can…
Yaşarken bile inan,
Ölerek yaşamışım…
Ozan Arif
18 Aralık 2017
Editör: TE Bilisim
