Ellerimizi kafamıza tutuyoruz ,kurşunlar kafamıza girmesin diye. Bahçe duvarının dibine kendimizi zor attık.Üç kişiyiz. Yay-Kur Yüksek Okulu binası önündeyiz. Sınavımız var ,onun için geldik. Yanımdaki arkadaşlarla Site Yurdunda kalıyoruz. Arkadaşlara şu bıyıklarınızı kesin dedim, bu semtte dikkat çekiyorsunuz.Başımıza iş açmayalım dedim ,ama dinletemedim. Ama okulda herkes bize bakıyor, milliyetçi -Ülkücü olanlar bile yanımıza gelmekten korkuyorlar. Okul,DHKP-C ve diğer militarist grupların etkisi ve çoğunluğunda. * O günkü sınava giremedik. Üç gün sonra yine sınava gittik. Daha bahçe kapısında militanlar bizi sardılar. -
''Ağalar dedi biri: Size üç dakika bir daha da bu semtte sizi görmeyelim.'' -Anladınız ... -Eee de hadi...
*
- Birbirimize baktık, oldukça kalabalıklar. Yapacak bir şey yok. -Oradan biraz ilerde yolun kıyısında durduk. geriye baktık,peşimizden gelenler var. Bir taksiye bindik . Ankara Oto Gara kadar bizi takip ettiler. Ve 3 sınava giremedik . O okulu da bırakmak zorunda kaldık. Bu 3. okul denemesi ... Düşündüm ki, bu ülkede bize yer yok. Ümitlerim tamamen bitmişti.
*
Niçin böyle oluyor? Biz Ülkücüyüz ya bize hayat yok. Gelecek yok. Nere gitsek önümüz kapalı. Hikayemiz devam etti gitti. O zaman ,o sancılı dönemlerde biten hayallerimiz ,daha sonra Allah'ın izniyle önümüz açıldı.Bir okul denemesinden sonra öğretmen olabildik. Onca güzelim puanlar boşa gitti. Ve dahi başımızdan geçen kitaplar dolusu olaylar...
*
Ya şimdi ; izlenen politikalarla ilk olarak sükut-u hayale uğradık. Allah hayır eder inş. Ve o zamanlar çekilen acılardan haberi olmayan dünkü çocukların bazılarının ağabeylerine terbiyesizce davranışları insanı üzüyor ve kahredici . Yazık onca çekilen acılara ve toprağa düşen onca '' atsız '' vatan evladına !
Yazık ki ne yazık!
CEVAT NAS
Editör: TE Bilisim
