Bir gün oğlum Salih, ‘Van kedisi’ alma niyetiyle çıktığı evden ‘İran kedisi’ alarak eve geri döner. Tabi biz köyde doğup büyüdüğümüz için kedinin evin içinde olmasını yadırgadım. Kardeşleri başlangıçta kedi ile temas etmemek için ayaklarını kıvırıp sandalyenin üzerine hatta koltuğun tepesine tırmanmalarına rağmen kısa zamanda ‘Çörek’ evin bir parçası oldu.
Hayvanla temasta ölçü kaçıp yataklarına kadar girince evde kıl tüy ciddi sağlık tartışması başlattı.
Artık başkasına vermek, evden çıkarmak krize sebep oldu ama ciddi cildiye vb. sağlık sorunları evin huzurunu bozdu.
Ağabeyim Gümüşhane’den misafir gelmişti. Bunu üzerine kedimizi işyerine götürmeye karar verdik. Artık ‘Çörek’ ailemizin değil ‘Göksu Sürücü Kursları’nın parçası oldu.
Onunla bir kaç yıl birlikte yaşadık. Akşamları sırf onu hapis etmemek için ne ızdıraplar çektiğimi bir ben, bir de Allah bilir!
Daha önce kedi ile hiç bu kadar yakın olmamıştım. Adeta bana aşık oldu bende ona.
Nasıl bir hissiyat bana bir şeyler anlatıyor ama ne diyor her şeyi çözemiyordum. İnsanoğlu aslında hayvanlarla arasında sırrın gizemin bilinmeyenin ancak belli bir bölümüne vakıftı.
Bu keşif için daha çok yol alınması gerektiğini de yeni anladım.
İşyerinin artık kapanma saati geldiğinde adım adım beni takip ediyor, bazen kayboluyor, saatlerce onu aradığım oluyordu.
Artık katımızda değil binanın her yerinde bakmadığım yer kalmıyor yer yarılıp sanki yerin altına giriyordu.
Kayboldu veya biri çaldı düşüncesiyle tam da umudumu kaybettiğim anda birden ortaya çıkıp bize bayram ettiriyordu.
Bir gün direksiyon çalışmasına gelen veteriner bir hanım efendi “bu kediyi çok seven lakin alma parası olmayan bir çocuğa geçici verelim takip edelim” dedi.
Bizde verdik. O günün akşamı geç saatte iş yerinde ‘Çörek’li günlerin ‘çöreksiz’ bir akşamını bekliyor vakit geçiriyordum.
Kediyi verdiğime üzülüyorken birden telefonum çaldı.
Arayan kediyi verdiğimiz çocuğun babasıydı ve telefonda “kedi kayıp” dedi.
Kış günü Yamanevler’in sokaklarında aşkını arayan sevgili gibi tüm sokakları Çörekkk!! Çörekkk!! diyerek nasıl inlettiğime mahalleli şahit.
Kışın gece geç saatte, hava buz gibi kar yağıyor bütün çabalarımıza rağmen çöreği bulamadık. İşyerine geri döndüm. Üzüntü içinde otururken telefonum çaldı. Çocuğun babası müjdeli haberi verdi. ‘Çörek’ bulundu. Meğer bizim ‘Çörek’ çocuğun onu elleme zulmünden kurtulmak için elbise dolabının içine gizlenmiş!!! Ertesi gün ‘Çörek’i bana tekrar geri getirdiler.
Önce küstü sonra tepeme çıktı barıştık. Benden sonra çöreği en çok oğlum Buğra seviyordu. Hatta onu uzunca bir süre onu misafir etti.
Derken aylar geçti. Bir tanıdık, “dişi kedim var onu bizde misafir edelim” dedi. Verdim lakin “birkaç gün içinde getir” dedim. Birkaç gün sonra getirdi ancak bu sefer de çöreği bize ver diye yalvardı.
Hayvan başka bir hayvanla kedi doğasında yaşasın daha uygun olur düşüncesiyle çöreği onlara verdim. Ancak herhangi bir sıkıntı da geri getirmelerini söyledim.
Bir gün çöreği ziyaret etmek istediğimi söyleyip telefon açtım. Bize gün verdiler. Gideceğim gün geleceğimi haber vermek için aradım ancak telefona bakmadılar. Canım sıkıldı, nedense içime bir kurt düşmüştü. Araya bir başka tanıdık isim koydum. Acı gerçeği öğrendim ki, bizim Çörek ölmüştü!!!
Allah, ölüm acısını hayvan da olsa hiç kimseye yaşatmasın. Yaşayana Mevla sabır versin.
Sanki yüreğimden bir parçam kopmuştu.
“Her canlı ölümü tadacaktır” gerçeğine iman ederek metin olmaya çalıştım. Ama şu da bir gerçekti ki biz çöreği ailece çok sevmiştik. Hatta çok hayranı vardı.
Onlar bizim parçamız, hayvanı sevmeyenin insan sevgisi tartışmalıdır! Hayvanların ölümü beni hep üzer çünkü onlarda can taşır.
Allah onları evrende dengenin parçası olarak yarattı.
Her şey canlı cansız insanın hizmetinde. Bunun kıymetini bilmeyen şükür etmesini bilmeyenleri Allah ıslah etsin.
Biz ‘Çörek’le ahirette inşallah buluşuruz.
Hayvanların bile huzur içinde olduğu bir dünyayı yaşanılır kılmak boynumuzun borcudur!
