Dün bir abim aradı ve dedi ki;
- Yahu kardeşim sürekli böyle şiirler yazarak kendini neden üzüp, heder ediyorsun... Sen yazıyorsun kimsenin umurunda değil... Bırak bunları, biraz da keyfine bak... Artık ben senden aşk şiirleri okumak istiyorum...
Biraz da gülerek, ben de dedim ki;
- Abi sen beni Suriye'li mi zannettin?
Dedi;
- Ne alâka?
Dedim;
- Şöyle alâka... Ülkemiz bir bilinmezin içinde savrulup, onun istakbali söz konusu iken, benim bunları göz ardı ederek, Suriye'liler gibi aşk, meşk, üreme peşinde koşmamı nasıl beklersin? Nihayette biz bu günlere "Önce Vatan" diye diye gelmişiz, son nefesimizi de bu şekilde vereceğiz...
Dedi;
- Bu vatanın tek sahibi sen misin? Başkaları yatıp, keyfine bakarken, senin, benim; bu umursuzlar için mücadele etmesi sence ne kadar doğru?
- Abi ben de bazen bu soruları kendime soruyorum... Ömrüm hep başkalarının hakkını, hukukunu korumak adına mücadele ile geçti... O, kendileri için mücadele ettiğim insanlar bile, gün geldi; o hakkını yiyen kişilerle birlikte olup, beni sırtımdan hançerledi... Lakin bunları yaşamama rağmen, fıtrat bu işte... değiştirmek istesen de bir türlü değişmiyor... Dedim ve ona; (fikriyatım aynı olmasa da, bazı yaptıklarını tasvip etmesem de) Yılmaz Güney'in aşağıda ki çok sevdiğim ve kendimi içinde bulduğum şiirini okudum...
****
Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili,
biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz acısını acımız yaptık çünkü.
Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız bir insanın göz yaşı bile içimizi parçaladı.
Kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk...
Yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı. Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...
Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak. Ben bütün hayatımda hep üzüldüm, hep yandım.
Yaşamak ne güzeldir be sevgili...
Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek...
Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın... (Yılmaz Güney)
Mehmet Sevinç
Editör: TE Bilisim
