Dün Taha Akyol da yazdı, askeri darbeler ile yönetimlerin el değiştirmesine başkanlık sistemi ile yönetilen ülkelerde daha çok rastlanıyor.
Bu bir tesadüf değildir.
Aslında “başkanlık sistemi” de dememek gerek, “gücü tek elde toplayan sistemler” diye tarif etmek daha doğru.
İster parlamenter olsun, ister başkanlık sistemi olsun, eğer güçler ayrılığı sağlanmış ve sistemin denge mekanizmaları çalışır durumdaysa, krizler bir rejim krizine dönüşmez.
Çünkü sistem, krizleri aşmanın yollarını kendi içinden üretir. Rejim krizinin olmadığı yerde de askeri darbelere yol açacak gelişmeler yaşanmaz.
Günümüzde de askeri darbelere hâlâ rastlanan ülkelerin, tek adam rejimlerine sahip olan az gelişmiş demokrasiler olduklarını hatırlayalım.
Eskiden Latin Amerika da böyleydi. Günümüz Afrika’sında ve arap baharından etkilenen ülkelerde de böyle oldu.
Onun için Kurtulmuş’un iddiasının aksine, bu Anayasa değişikliği darbelere karşı bir sigorta vazifesi görmez.
Tam tersine güçler ayrılığını yok ettiği ve gücü bir kişinin elinde topladığı için rejim krizlerine daha açık bir ülke haline geliriz..
ONUN İÇİNDİR Kİ;
Demokratik parlementer sisteme "Evet"
Tek adam yönetim sistemine ve keyfi rejimine "HAYIR"
Erdinç BALCI
Editör: TE Bilisim
