Efendim, müvekkillerin davaları genel olarak başlangıçta tek bir somut olaydan kaynaklandığı görülerek tek dava olarak açılır. Taraflar davacı ve davalıdır. Belirsiz alacaklı tazminat davaları gibi davalarda fazlaya ilişkin haklar mahfuz tutularak ilk başta kısmi olarak açılır. Fakat zaman içinde davalar içinden yeni yeni davalar doğar. İki dava olur.
Sonra gelişen durumlara göre ikiz davalar, üçüz de olur, hatta içinden konunun ve ahvalin önemine binaen tek açılan davadan bakarsın, Matematikteki türev hesaplarına benzeyen davaların sayısı dallara, budaklara ayrılmışta, ayrılmıştır. Bu durum hem iyi, hem de kötüdür çoğu zaman. Avukatlar bilir bu durumu.
Nasıl ki, ikiz veya üçüz doğan her bir çocuğun kimlik , şahsiyet hakları , varlık değeri ayrı ayrı ise, hukuki mevzuata göre de böyledir. Ama gel gör ki her bir dava arasında illiyet bağları olsa da, birbirine müteselsil vakıalardan kaynaklandığından tek bir davaymış gibi yürütülmesi, Avukatı mağdur eder.
Nihayetinde makul bir orta yolu bulunursa işler devam eder. Fakat bu tür iç içe olan ve birinin sonucu diğerlerini de etkileyen uyuşmazlıklarda Avukat, sözleşmesini bu şartlara göre yapmazsa veya yapamazsa ‘’ Köle İzaura’’ gibi, adliye salonlarında ömrü geçer durur...
Yorgun, durgun ve sert kış geride kalmış artık... Baharın müjdecisi ağaçlar ve tabiat kıpır kıpır. Uyuşukluk, bezginlik, biraz da moralsizlik ve yaşın ilerlemesi gibi etkenler de tıpkı kış mevsimine benzer çoğu zaman... Kışta güzeldir, ama bahar gibisi var mı? İnsanoğlu bu!.
Baharda kışı, kışında baharı ve yazı özler, durur. Fakat hangi mevsim olursa olsun, hepsinin de kendine has güzellikleri farklıdır. Biraz da insanın kendi haleti ruhiyesinde saklı. Gönlünde daima sonbaharın hüzünlerini taşıyan kim olursa olsun, ilkbahar da gelse onun güzelliklerin yaşayamaz, hatta anlatamazsın da.
Bizim meslekte de mevsimlerle, müvekkiller arasında yakın bir ilişki olur çoğu zaman. Yeni bir dava geldiğinde, birden enerji toplamaya başladığını hisseder gibi olur. Dalları yeşillenen bir ağaç gibi çiçeklenir, kasveti ortam dağılır. Ama bazı zaman da bu çiçeklerin daha açmadan kuruduğu da çok olur...
Neyse efendim, işin hukuki ve teknik tarafını bir yana bırakıp biz konumuza dönelim artık.
****
2009 yılının, pırıl pırıl, güzel bir bahar gününde birkaç arkadaş sahilde oturup, çay kahve içmek için hazırla nırken, kapının zili hızlı, hızlı çalmaya başladı.
Hoş beşten ve gelen selamları aldıktan sonra, eşiyle birlikte gelen Murat sıkıntılarını, davasını anlattı. Eksik kalan yerleri eşi Muradiye tamamladı. Sorularım bitti, öğreneceklerimi öğrendim.
Satış sözleşmesinin, muris muvazası nedeniyle iptali, tecavüzün men’i ve ecrimisil talebi ile, ayrıca taraflar arasında vuku bulan ceza davası gibi hususları anlattık izah ettik. Çoğu konular konuşuldu, hemfikir olduk, davayı vekaletten ve masrafların da yatırılmasından sonra açabileceğimizi söyledik.
Muradiye biraz daha uyanık, konuşmayı , teferruatı da seviyor. Konuya ilişkin bazı ayrıntıları daha da detaylı anlattı. Bu arada hamile olduğunu, inşallah sağlıcakla doğup büyütebilirse tıpkı amcası gibi, (yani benim gibi) onun da avukat olmasını istediğini konuşmaların arasına sıkıştırarak laf laftan açıldı...
Daha önce iki doğum yaptığını, çocuklarının yaşamadığını, şimdi ikizlere hamile olduğunu, hiç olmazsa doğacak çocukların yaşamasını çok istediklerini hatta isimlerinin bile şimdiden hazır olduğunu da Muradiye hanım anlatınca ben de ister istemez tabi ki dikkat kesildim.
Hayırdır daha doğmadan isim vermek, acele değil mi? Hani rahmetli Demirel, ‘’Doğmamış çocuğa don biçilmez...’’ derdi. Allah rahmet etsin, adamın kıymetini bilmemişiz, atıp durduk kırk sene, bazılarını gördükten sonra dedim. Ama o ilgilenmedi, bir şey de anlamadı dediğimden.
-Öyle değil amcası... Daha önceki çocuklarımız yaşamadığı için, biz de isimlerini Allah’ın izniyle o şekilde koymanın uygun olacağını düşündük dedi.
Madem ki laf laftan açıldı, neymiş isimleri diye sordum tabi ki.
-Amcası eğer ikisi de oğlan olursa, birisinin adı DURSUN, ötekininse DURMUŞ olacak.
- Peki ya biri kız olursa veya ikisi de kız olursa ne koyacaksınız diye sordum.
- Onları da düşündük amcası. Eğer biri kız olursa, erkek olanın adı DURSUN, kızın adı da inşallah DURSİYE olacak...
- Oh, ohh, maşallah, maşallah, her şey hazır desenize!. Bu arada bu ‘’amcası’’ lafını da sevdim doğrusu. Daha samimi, daha candan ve içten, karşılıklı güven de tavan yapmış oluyor. Artık senli, benliyiz, daha şimdiden amcalık da girdi işin içine...
Murat da bişeyler ilave etti, ‘’ öyle deel mi, avugatım...’’ diye lafı tamamlamak isterken, Muradiye hanım kafasını kaldırıp, hemen müdahale etti eşine.
‘’... Sana kaç defa ikaz ettim, ‘deel mi’ denmez ona. Değil mi derler, biraz şu dilini düzelt . Avukat bey yabancı değil ama, olsun!..’’
Murat da hemen sözü aldı. ‘’ İyi ki benden fazla Liseyi bitürmüşün, ne olmuş sanki?...’’
İşte bu... Yarım saat içinde kaynaşma buna denir. Önce amcalığa, daha sonra da yabancı olmadığımıza terfi ettik !.. Diyalog da, insani ve sosyal ilişkilerimizde çok şükür hiçbir sıkıntı olmadı bu zamana kadar maşallah!..
-Neyse Muradiye hanım, nerde kalmıştık?. Ha doğacak çocukların isim meselesi yarım kalmıştı?
- İkisi de kız olursa amcası, o zaman da, biri DURSİYE, öteki de HURİYE olacak Allah’ın izniyle dedi. Murat da tasdik ederek kafayı salladı.
Ben biraz tebessümle neden bu şekilde düşündüklerini merak ettiğimden sordum. Onlar da çocuklarının yaşamadıkları için böyle düşündüklerini söylemeleri üzerine dedim ki:
Bu işler isimle, misimle olacak şeyler değil. Bu tıbbın konusu, tedavi olmalarını, doktor kontrolünü ihmal etmemelerini, muskayla, hacıyla , hocayla bir ilgisinin olamayacağını, belki de bir kan uyuşmazlığı olabileceği gibi aklımın yettiğince açıklamaya çalıştım.
İlave ettim. Neden anlattığınız sorunların çözümü için doktora gitmeyip te avukata gelmişseniz, sağlık konusunun çözümü içinde doktora gidilmesini söyleyerek konuyu bağlamak istedim.
Eğer bu işin kerameti çocukların isimlerinde olsa erkekse çocuğa YAŞAR, kız olursa YAŞARİYE isimlerinin de olabileceğini ima yoluyla ve gülümseyerek anlattım. Murat’ım hemen atıldı. ‘’ Gızz bunu hiç düşünmedüydük...’’ Artık biraz da canım sıkılmaya başladı, tekrar izah etmeye çalıştım. Artık hukuk işi bitti, tıbba geldi sıra!...
Üç, beş ay sonra, doktor kontrolünde ve tedavi ile bir erkek çocuklarının olduğunun müjdesini annesi üç gün geçmeden telefonla haber verdi, isminin de Durmuş olduğunu ilave etti.
Aradan iki yıl geçti, geçmedi, maddi sıkıntıları nedeniyle o gün açamadığımız davayı, kendi aralarında da çözemediklerinden bu sefer masrafları da, vekaleti de getirdiler, davamızı açtık. Durmuşun da artık dişleri çıkmış sağı solu karıştıracak kadar da yürümeye başlamıştı bile.
Davamız beşinci yılını doldurup altıncı yılına girerken, Durmuş’ta ana okulunu bitirip, İlk okula başladığını öğrendik. Dava tekemmül edip altıncı yılın sonunda karara çıktı.
İlk rauntta yerel mahkemede davayı kaybettik. Mahkemeye göre maddi delillerin yetersizliğinden, bize göre ise, mahkemenin delilleri eksik incelemesi ve fahiş hataya düşmesinden...
Müvekkilin kardeşleri, kardeşlerinin eşleri ve aklı ermeye başlayan çocukları, mahkeme salonundan çıkar çıkmaz, bir davul, bir zurna eksik nerdeyse göbek atıp, çalmadan oynayacaklar!...
Bizimkilerin yüzünden düşen bin parça anlatmaya gerek yok. Hakim daha genç ve tecrübesiz sayılır. Karşı tarafın avukat meslektaşımız ise, ayakları yere basan, konuya da vakıf birisi ve olgun. Yüzünde fazla bir sevinç yok.
Hemen müvekkillerine müdahale edip, ‘’...durun bakalım, dava daha bitmedi, bunun İstinafı, Yargıtay’ı var...’’ diyerek, eğlenceyi kesti, heveslerini de kursaklarında bıraktı.
Bende, bizim tarafı ve onlardan yana olan akraba ve taallukatı toplayarak dedim. Durun bakalım, daha hiçbir şey bitmedi. Muratı’ın büyük abisinden boşanmış Naciye ve oğlu Naci’nin tanıklık bilgilerini ve banka kayıtlarını hakim görmemezlikten gelmesi, bize bu davayı büyük ihtimal kazandırabilir, merak etmeyin. Konuya ilişkin yüzlerce Yargıtay kararını da okumadı bu hakim? dedim.
Bu tür davaların iki tarafı var, ya kazanır, ya kaybedersin. Yerel mahkemede davayı kaybetmemize değil, nasıl bu şekilde bir karar verilmiş olmasının şaşkınlığı içindeydim.
Salonun bir köşesinde ağzıma bakan akrabayı taallukatı halka şeklinde topladım. Halkanın tam ortasındayım. Bakın dedim.
Ben yüzde yüze yakın kazanacağımı bildiğim davalara bile garanti vermem, veya yüzde elli derim, aslında bunları deme zorunluluğum da yok. Fakat bu iş başka. Bu karar İstinaftan dönecek, veya Yargıtay’dan merak etmeyin. Tabi ki, bende bu sözleri kendimden emin olduğum için söyledim.
Diğer Avukat arkadaşta kendi müvekkillerini bilgilendirmek için toplamış anlatıyor...
İki gurup sanki rahmetli Kemal Sunal filminde ki, ‘’ Sefer oğulları ile Telli oğulları gibi...’’
O da ne?
Sefer oğulları gurubundan, üstelikte davanın tarafı olmayan birisi, sağ kolunu, sol avucunun içine koyup, bizim Telli oğulları tarafına doğru sallamaz mı?
Editör: TE Bilisim
