Gümüşhane ve civar illerde ayı ve domuz avının yasaklanması başka bir mağduriyete sebep oldu. Özellikle Gümüşhane merkeze bağlı köylerde ekilebilir tarım arazilerinin azlığı göçle birlikte boşalan köyleri bu sefer ayı avının yasaklanması vurdu.
İnsanlar köyün ancak iç kısımlarında mahdut ve yetersiz alanlarda sebze tarımı yapabiliyorlar. Ayılar köyün iç kısımlarına kadar indiler ciddi bir mal ve can güvenliği sorunu yaşanıyor. Köylerde ekilen patates fasulye ağırlıklı bostanlar darmadağın edilmekte bütün hasat ve emek boşa gitmektedir. Eskiden kamyonlar köyden şehirlere bostanlardan organik sebze meyve taşırlardı. Şimdi artık köy cami hoparlörlerinden o anonslar yapılamıyor. Gümüşhane’nin zümrüt vadisini köy kent tanımadan bir taraftan göç betonlaşma bir taraftan yol çalışması bir taraftan da av yasağı darbeledi.
Dışarıdan taşıma ve takviye ile şehir nereye kadar direnecektir. Gümüşhane merkeze bağlı kabaköy de yıllardır devam eden yol çalışması tüm sebze ve meyve bahçelerini sam yeline uğrattı. Defalarca ikaz ve hatırlatma yapmamıza rağmen bostanlar tarumar ağaç canlı ne varsa susuz kaldı.
Bu senede yine bostanla susuz mu kalacak? Anlatacak şikayet edecek tüm merci kalmadı. Defalarca başvurulmasına rağmen sorun bir türlü çözülemedi. Artık ah ve iç çekerek köylüler intizar noktasına geldiler. Canlı cansız tüm yaratılmışların hayatından kendini sorumlu tutan yönetim anlayışı nerede kaldı? Osmanlı kış ve yaz olumsuz şartlarında doğada yaşayan canlıların hayatının devamı için tedbir almaz mıydı? Böyle bir kültür medeniyet ve yönetim anlayışından doğayı yağmalayan betonlaştıran ayıların, domuzların ve benzeri sebeplerin çevreye verdiği zararlar inşallah daha büyük felaket habercisi olmaz. Deprem yağmur sel ve benzeri afatlar çoğu kez insan ömrünü aşan sürede olur. Allah gelecek nesillere bizim sebep olduğumuz bir felaket yaşatmasın.Aksi takdirde üstte torunlarımız biz kabirde azap çekeriz.
