Genelde ya ailede bir ülkücü vardır. Baba, amca, abi, abla vs…
Ya da mahalleden bir abi, komşu.
Yıl 1975 rahmetli TÜRKEŞ Milliyetçi Cephe hükümetinde Başbakan Yardımcısı.
Bir Cumartesi günü eve gelmek için Beyazıt Meydan’ında karşıdan karşıya geçerken Yümni Düğün Salonu’nun önünde bir kalabalık gördüm ve o tarafa yönlendim.
BAŞBUĞ Türkeş merdivenlerden iniyordu. Bir grup genç makam aracına kadar kol kola girmiş bir koridor oluşturmuşlardı ve “BAŞBUĞ Türkeş” diyerek diyerek slogan atıyorlardı. Aralarına ne zaman katıldım hatırlamıyorum ancak bende “BAŞBUĞ Türkeş” sloganı atmaya başlamıştım.
Babam eve geldiğinde “Bugün TÜRKEŞ Beyazıt’a gelmiş…” dediğinde ben de heyacanla “Evet baba ben de oradaydım” dedim. Rahmetli babam bir şey demedi sadece gülümsedi!
İşte benim ülkücü harekete katılışım böyle oldu. Bir başka ifade ile kendi kendime ülkücü oldum.
Hayatımın hiçbir zamanında ülkücü olmaktan pişman olmadım ve bir salise bile ülkücülükten ayrılmadım, kopmadım!
45 yıl olmuş! Allah daha ne kadar ömür nasip eder bilemem ama tabutumu ülkücüler taşır onu biliyorum.
Bu vesile bütün şehitlerimizin ve ölmüşlerimizin ruhuna El Fatiha. Amin.
Turgut ALBAS